Jeśli zestawić film Cywińskiej z wersją z 1966 r. to powstaje między nimi gigantyczna przepaść. To oczywiście po części zrozumiałe (przepaść czasowa, obyczajowa itd.), ale nie do końca. Poprzednia wersja to taka sobie opowiastka nie dająca absolutnie odpowiedzi na pytanie o przyczyny, motywacje, powody. U Cywińskiej każdy szczegół rozpisany (i zagrany!) jest tak, że nie mamy wątpliwości "dlaczego?". Jednocześnie reżyserka potrafiła zawiesić to wszystko, otulić jakąś aurą tajemnicy, którą kryje w sobie każdy bohater (dlatego intrygują nawet postacie epizodyczne). Każdy ma tu własną historię i coś do powiedzenia. Cywińska wciąga nas w ten świat, wewnętrzny świat swoich bohaterów.