Oglądałem ten film ostatnim razem 5 lat temu (październik 2018), a wciąż na samą myśl o nim czuję niepohamowane wzruszenie.
Ostatnio stwierdziłem, że obejrzę raz jeszcze. Bardzo rzadko zdarza mi się, żeby film za drugim razem podobał mi się jeszcze bardziej. Natomiast nigdy jeszcze się nie zdarzyło by jakaś produkcja za drugim razem wywołała we mnie jeszcze większe emocje niż za pierwszym. Nigdy, wcześniej nie płakałem na żadnym filmie.

A tak już minimalnie wgłębiając się w fabułę. W scenie spotkania Ishidy z Nishimiyą, po jego wybudzeniu, niezmiernie brakuje sceny przytulenia się tej dwójki. Brzmi banalnie, ale film opiera się w dużej mierzę na ukazaniu uczucia ktorę między nimi zaistniało. Wychodzi mu to świetnie, podobnie jak budowanie sympatii do tych bohaterów u widza. Dlatego w pewnym momencie wczuwając się w dzieło naprawdę można mieć wrażenie niekompletności sceny. Braku istotnego fragmentu wieńczącego owo spotkanie na moście i kończącego pogrążenie bohaterów w smutku.

Gdyby nie to, to powiedziałbym, że to zdecydowanie najwspanialsze dzieło jakie do tej pory powstało. Może kiedyś zdobędę się nawet na jakąś dłuższą recenzję. Ale póki co sesja :/