... przed bigbrotheryzmem i realityszołowatością, kanały telewizji nadawały takie filmy. W Polsce pokazano go w latach 90' dwa razy i dlatego też dwukrotnie ów film oglądałem. Jednak - nigdy w całości, zawsze spóźniając się na projekcję.
Dopiero ostatnimi czasy udało mi się - jak to się zgrabnie mawia - "znaleźć" film w sieci i po raz pierwszy obejrzeć w całości.
Recenzja? Oczywiście - wybitność absolutna. Pokażcie mi reżysera, który potrafi w tak dojmujący (właśnie tak - DOJMUJĄCY, fizycznie dotkliwy) sposób opowiedzieć o ludzkiej egzystencjalnej samotności, rozpadzie więzi, niemożności porozumienia, opowiedzieć przy użyciu tak prostych środków. I zawsze miałem olbrzymią słabość, do dziewczyn z takimi włosami, jak główna bohaterka.
Mówcie co chcecie - w latach 60' było wszystko, co najpiękniejsze!