Wybierając się do restauracji, liczycie na zaspokojenie Waszego głodu. Oczekujecie od kucharza smacznego i dobrze przyrządzonego posiłku. Ale co jeśli kucharz nie umie gotować? Stara się odwrócić Waszą uwagę, obiecując Wam pyszne danie. W lokalu słyszycie świetną muzykę, a na talerzu znajduje się cudownie wystrojone jedzenie. Jednak, nawet takie zabiegi, nie zniwelują okropnego smaku. Po prostu czujecie się oszukani. Tak miałem w przypadku "Kong: Wyspa Czaszki".

Jakie są dwie najpopularniejsze kreacje kina amerykańskiego, które swoimi krokami rujnują dzielnice oraz przyśpieszają bicie naszego serca w rytm chrupanego popcornu? Oczywiście to Godzilla i King Kong. W ciągu dekad zostały powszechnymi ikonami filmowymi, bijąc sukcesy kasowe i wspierając handel sprzedażą gadżetów z ich udziałem. Kiedy pierwszą kreaturę możemy określić przerażającym monstrum, tak człekokształtna postać nie jest elementem łatwym do zdefiniowania. Właśnie ten proces próbuje ukazać "Kong: Wyspa Czaszki". Produkcje tego gatunku są głównie źródłem dostarczenia widzom rozrywki. Tutaj, nie będę ukrywał swojego rozczarowania. Zmarnowanie dużego potencjału oraz naśmiewanie się z widzów oczekujących kasowej produkcji. Momentami film można zaliczyć do parodii gatunku.
Czytaj więcej:
http://przezprojektor.blogspot.com/2017/06/tak-upadaja-legendy-kiedy-pomys.html# more