Żuławski jakkolwiek cenił Gombrowicza, pamiętał również iż każdy ma swój własny "kosmos". Dlatego sens książki przełożył na tyle wiernie na ile sam się z nią zgadza, resztę zaś pozwolił sobie przedyskutować. Jeśli słowa powieści kojarzyły mu się z czymś innym, zmienił je. Jeśli zaś świat wyrazów był zbyt wąski, pozwolił sobie rozszerzyć go za pomocą obrazu.

Powstało dzieło które winno się podobać wielbicielom oryginału. Nie gwarantuję tego, lecz osobiście odebrałem je jako dopełnienie pierwotnej wizji. Choćby dzięki rozwinięciu postaci. Fuks staje się tutaj barwniejszy i niemal cały czas jest na pierwszym planie. Lena i jej mąż zdają się od początku ukrywać jakieś troski. Witold zaś jest rozkrzyczanym wrażliwcem w którym Żuławski połączył cechy własne z Gombrowiczowskimi. Każda z tych postaci ma własny system skojarzeń i nie bez powodu przecina się on z systemem wytworzonym przez autora. Kolejne porównani dotykają kina, muzyki, literatury... Reżyser opowiada również o sobie, dzięki czemu ten film jest idealnym zwieńczeniem kariery. Stanowi hołd, zbiór inspiracji oraz manifest artystyczny w jednym.