Mnie z kolei Koya w ogóle nie nuży - jest to jedyny film, na którym byłem w kinie więcej niż 10 razy (a wokal Alberta de Ruyter'a niezmiennie od niemal 30 lat wywołuje ciarki na plecach) i wciąż go oglądam na dvd. Baraka jest wspaniała, jednak jak dla mnie jest nieco wtórna do Koyaanisquatsi, nie tylko dlatego, że jest dziełem współpracownika reżysera K. Godrey'a Reggio. Choć wolę uważać, że to uzupełnienie Koya, coś należałoby oglądać łącznie.

miało być "od nie ponad 20 lat". Poza tym ścieżka dzwiękowa Glassa nie każdemu może przypaść do gustu. Mnie, ponieważ Koya. było pierwszym kontaktem z twórczością tego minimalisty, od razu się spodobało, szczególnie w tym kontekście, ale mogę sobie wyobrazić, że taki soundtrack może być dla kogoś denerwujący...