Minęło 20 lat od premiery tego filmu. Czas obszedł się z tym dziełem bardzo łaskawie i ogląda się go dzisiaj z równym zainteresowaniem. "Koyaanisqatsi" to wspaniała feria barw, kształtów, ruchów i dźwięków, które w całości składają się na dzieło niezwykle emocjonalne ale i refleksyjne. Z pozoru wydaje się to być krytyka szaleństwa współczesności, gdzie brakuje czasu, wytchnienia, wszystko dzieje się tu i teraz i zaraz ginie w mrokach zapomnienia i tonach śmieci. Ludzie potraktowani są niczym wirus rozpleniający się na żywym organiźmie planety. Wydaje się jednak, że reżyser jest niezwykle przewrotny w swoim przekazie. Z czym bowiem kontrastuje świat człowieka? Z przyrodą. Jednak nie z przyrodą żywą, a martwą. Góry, wąwozy, skały pozornie niezmienne, trwałe, spokojne. Jednak to wszystko jest martwe. Oglądamy ofiary erozji wywołanej wiatrem, słońcem i deszczem. "Koyaanisqatsi" jest więc konfrontacją Porządku, Niezmienności a więc śmierci z Chaosem, Zmianą a więc Życiem. W tym sensie film staje się niezwykle interesującą ilustracją freudowskiej koncepcji erosa i thanatosa. Można też traktować film jako przyczynek do rozmyślań nad wchodnimi koncepcjami nirwany.
Jakkolwiek na to spojrzeć, jest to film niezwykły i bardzo dobrze, że zostaje przypomniany.