Tempo tego filmu jest właśnie jego wielką zaletą. Bo te momenty, które określasz jako nużące, równoważą te ewidentnie apologetyczne i wpisujące się w jakąś nacjonalistyczną narrację. A końcówka jest po prostu genialnie skonstruowana. Całość sprawia wrażenie dużo bardzo zniuansowanej i przemyślanej produkcji, niż gdyby akcja leciała dynamiczniej i nie zostawiała widzowi za wiele momentów na refleksję.

Przyznam, że nie cierpię takich produkcji historycznych, które mają sławić jakąś postać lub zbiorowego bohatera. Także dlatego, że zwykle ten cel ideologiczny przesłania wymiar artystyczny i wychodzi w efekcie nie tylko polityczny smrodek, ale i zwyczajny gniot. A "Król Petar I" się po prostu udał i to chyba nad wyraz. I teraz postawmy obok tego dzieła rodzime smrodliwce pokroju Rojów, Dywizjonów, Piłsudskich, czy nawet uznawane za względnie najbardziej udane Legiony. Niebo a ziemia!