Biblijny spektakl, który powinien zachwycić wszystkich kinomanów, nawet - uwaga! - tych niezbyt religijnych. Można wątpić w autentyczność zdarzeń opisywanych w Biblii, ale nie w magię kina, której w tym filmie jest pod dostatkiem.

Treść znana z Ewangelii została udramatyzowana i wzbogacona o wątki z apokryfów oraz własne pomysły scenarzysty. Rozwiązania fabularne mogą wiec nas zaskoczyć, nawet jeśli znamy Biblię na pamięć. Pod względem dramaturgicznym jest to bardzo spójna opowieść, w której akcja toczy się wartko, nie zostawiając czasu na nudę.

Fabuła rozgrywa się w dość krótkim czasie, tj. od przybycia Jezusa i jego uczniów do Jerozolimy. Mimo to zawiera najważniejsze ustępy ze wszystkich Ewangelii, łącznie z kazaniem na górze. W intrygujący sposób wypełniono "puste miejsca" biblijnego tekstu, np. poprzez ukazanie przeszłości Marii Magdaleny i Judasza. Warto zaznaczyć, że Maria Magdalena nie jest tożsama z nierządnicą, mającą zostać ukamienowana przez tłum i uratowana przez Jezusa. Tradycja łączy te postaci całkiem bezzasadnie. DeMille zna jednak tekst Pisma na tyle dobrze, że udaje mu się uniknąć podobnej wpadki (co innego Mel Gibson w PASJI...)

Właściwie niewiele wiemy o MM, co daje scenarzystom duże możliwości. Koncepcja Jeanie Macpherson w KRÓLU KRÓLÓW przypadła mi do gustu. M. Magdalena jest tu arystokratyczną kurtyzaną, wodzącą za nos władców tego świata. Tym bardziej niezwykłe jest jej nawrócenie. Jezus wygania z niej upersonifikowane Grzechy Główne: Pychę, Próżność, Obżarstwo (choć temu ostatniemu nie mogła ulegać zbyt często, sądząc po jej zachwycającej figurze!) itp.

Judasz również jest arystokratą - w pierwszej scenie filmu towarzyszy MM w orgii (sekwencja barwna, w Technicolorze!).
Po Mesjaszu oczekuje akcji doraźnej, zbrojnej walki z rzymskim okupantem. Jezus, "którego królestwo jest nie z tego świata", zawodzi jego nadzieje, stąd zdrada. Całkiem ciekawa motywacja, oczywiście w teście biblijnym nie ma o niej mowy.

Dowiadujemy się, co też takiego Jezus pisał na piasku. Były to wszystkie przewinienia ludzi, którzy chcieli ukamienować nierządnicę. Żaden z nich nie był bez grzechu.

Zadbano, by film nie zawierał wątków antysemickich. Właściwie tylko faryzeusze są wredni, zaś inni Żydzi wspomagają Jezusa. Jeden z nich za nic nie chce wznosić okrzyków przeciwko niewinnemu człowiekowi, tzn. Jezusowi. Takie niuanse to niby nic wielkiego, ale mają znaczenie.

Pasja jest zaakcentowana, widzimy cierpienie Chrystusa, lecz nie ma tutaj lubowania się w okrucieństwie, z czego zasłynął film Gibsona (będący dla mnie antywzorcem filmu religijnego).

Jak można się domyślić, punktem kulminacyjnym jest śmierć bohatera na krzyżu i trzęsienie ziemi, jakie rozpętuje się tuż potem. W filmach DeMille'a działanie żywiołów jest nierozerwalnie związane z Bogiem, zresztą nietrudno się domyślić, kto za tym wszystkim stoi! Efekty specjalne, zarezerwowane specjalnie na tę okazję, są rzecz jasna pierwszorzędne.

Po tym wszystkim happy end, zrealizowany, podobnie jak prolog, na taśmie barwnej. Zmartwychwstały Jezus ukazuje się uczniom, a my oddychamy z ulgą i nasze serca wypełniają się radością.

Naprawdę niezwykłe przeżycie. Cudowny spektakl i kolejne biblijne arcydzieło Cecila B. DeMille (po "Dziesięciu przykazaniach" z 1927 roku). Grzech nie znać!