Niestety (aż głupio to pisać), ale wielki Chaplin kompromituje się tym filmem. Dwie dobre, następujące po sobie sceny (kino i restauracja) to jedyne, na których można się pośmiać. Potem Charlie serwuje nam taką porcję nudy, że aż musiałem się pilnować, żeby nie zasnąć. Niby to komedia, ale to najgorszy typ komedii, komedia nieśmieszna. Film wyreżyserowany cholernie sztywno, wszystko to aż zgrzyta sztucznością. Zagrany przyzwoicie przez starego Chaplina i towarzyszącego mu ambasadora, ale reszta tragedia. Dawn Adams została dobrana chyba jedynie na zasadzie ,,jest ładna to ją wezmę". Ale mniejsza o nią, gwoździem do trumny Króla okazuje się Michael Chaplin, prezentując aktorstwo poniżej standardów dzieci z M jak miłość. Jego grę naprawdę trudno się ogląda. Klepie z pamięci teksty wbijane mu do głowy przez ojca. Przy czym jak to zwykle bywa z uczeniem się tekstu na pamięć... nie za bardzo wie o czym mówi. Powiem szczerze, że dawno nie widziałem tak żałośnie słabej kreacji aktorskiej.

Wątek polityczny, czy też ,,satyryczny" jest doprawdy tragiczny. Chaplin serwuje widzom ckliwe obrazki o biednym chłopczyku i jego wzruszająco wyglądających rodzicach, którzy są niszczeni przez system. Prezentuje to niższy poziom niż czytanka dla przedszkolaka. Całość dobijają gagi w stylu wtykania palca do węża przeciwpożarowego (kilkuminutowa scena świadcząca, że Chaplin stracił zmysł komiczny). Tyś to uczynił Chaplinie!