Steven Soderberg opowiada o wielkim amerykańskim kryzysie lat 30 widzianym oczami małego chłopca, który odizolowany od rodziców musi sobie poradzić zdany tylko na siebie.

Steven nie narzuca się swoja opowieścią – nie szantażuje widza kiczem i wymuszaniem łez, co stawia go z pewnością wyżej od wielu podobnych obrazów z dziecięcym bohaterem w tle, niestety znacznie gorzej radzi sobie z krytyką dorosłej części społeczeństwa, którą portretuje z przesadnym natężeniem bierności i niesumienności.

Dorosły bohater (może prócz nauczycielki, ale to nie pociągnięty dalej wątek) to tutaj, albo stary pryk wykorzystujące młode dziewczyny, albo nieroztropny ojciec zostawiający swego syna na pastwę losu, albo ludzie którzy losem innych się nie interesują. Żadnych półśrodków, tylko taki dość nachalny kontrast, który ma uwypuklić niemoc naszego małego bohatera. A to niedobrze...

Jakby jednak nie patrzeć, mamy do czynienia z niezłym kinem zaangażowanym społecznie niczym te Kena Loacha (i jego angielskich obrazów przełomu lat 60/70), choć bez takiej siły.
Nie wiem skąd ten pomysł na udział w konkursie głównym w Cannes?

Moja ocena - 5/10