Rok 1975; władzę w Radomiu obejmuje nowy I sekretarz komitetu wojewódzkiego PZPR. Rok 1981; przed kamerami telewizyjnymi partyjny sekretarz tłumaczy się z tłumienia strajków radomskich w 1976 roku, które były reakcją na podwyżki cen żywności.25 czerwca 1976, godzina 6:15, zakład nie podejmuje pracy. Sekretarz zostaje zobowiązany do natychmiastowego stłumienia protestu. Obserwuje ulicę z okna swego gabinetu na pierwszym piętrze. Mobilizuje oddziały MO, kiedy dociera wiadomość, że strajkujący idą na komitet. Roztrzęsiony, z tubą w ręku, wychodzi do robotników obiecując interwencję, ale jedyną reakcją tłumu są gwizdy. Warszawa domaga się od sekretarza zdecydowanych działań - do akcji wkracza milicja z pałkami, wyłapuje i aresztuje prowodyrów, członków KOR-u. Pod drzwi komitetu tłum pcha czerwony autobus. Rok 1980, działacze Solidarności powielają ulotki, w Stoczni Gdańskiej zostaje podpisane historyczne porozumienie. Rok 1976, komendant MO usuwa z komitetu sekretarza - finał pacyfikacji będzie należał do niego. Rok 1981, sekretarz kończy opowieść przed kamerą.

Film odsłania dylematy moralne władzy, której zwyrodnienia stawiają pod znakiem zapytania prawo do jej sprawowania. Jest to opowieść o dniu pracy w jednej z polskich fabryk. Robotnicy strajkują przeciw kierownictwu i nieśmiałe początki ruchu społecznego zamieniają się w prawdziwy protest, który kończy się walką między robotnikami i ludźmi władzy. Film jest metaforą wydarzeń, jakie miały miejsce kilka miesięcy po jego ukończeniu przez Kieślowskiego. Dlatego też mógł zostać udostępniony szerszej widowni dopiero po śmierci reżysera i upadku reżimu komunistycznego...