Bhutan to jedno z najmniej rozwiniętych państw na świecie o jednym z najniższych poziomów rozwoju społeczno-gospodarczego. W 1956 roku zniesiono tu niewolnictwo. Ponad 90% mieszkańców jest zatrudniona w leśnictwie i rolnictwie, a dopiero w latach 70. ubiegłego wieku powstały tu pierwsze obiekty przemysłowe. W 1972 roku z inicjatywy króla Jigme Singye Wangchucka wymyślono w Bhutanie wskaźnik szczęścia narodowego brutto (GNH), który przyczynił się do powstania Światowego Indeksu Szczęścia (HPI). Jest on dziś coraz częściej brany pod uwagę – zamiast PKB – jako wyznacznik rozwoju państw. Społeczeństwo Bhutanu należy do najszczęśliwszych na świecie, pomimo, że poziom życia wcale nie jest tu najwyższy. Dostęp do internetu ma zaledwie 15 tysięcy użytkowników, a posiadaczy telefonów komórkowych jest 23 tysiące. Nie istnieją związki zawodowe, a do niedawna nie było też partii politycznych. W 2005 roku wprowadzono zakaz sprzedaży wyrobów tytoniowych, a telewizja i internet są dostępne dopiero od 1999 roku. Zgodę na ich wprowadzenie wydał król Wangchuck, bo miały pomóc w szybkim rozwoju kraju i powiększyć wskaźnik szczęścia narodowego brutto. Reżyser w poetycki i dowcipny sposób śledzi proces upowszechniania telewizji w Bhutanie w górskiej wiosce Laya, położonej daleko w Himalajach i będącej ostatnim miejscem, w którym nie ma dostępu do elektryczności i w którym nie działa telewizja. 9-letni chłopiec o imieniu Peyangki, który został oddany przez matkę do klasztoru, bardzo chce mieć telewizor i wierzy, że dzięki temu będzie w życiu szczęśliwy. Gdy jego wuj decyduje się na zakup odbiornika, musi udać się w tym celu w trzydniową podróż do stolicy kraju – Thimphu. Telewizor zapewni chłopcu dostęp do 46 stacji przez 13 godzin dziennie, ale jak wpłynie to na osobowość dziecka, które przez tyle lat żyło w izolacji od świata komercji, pieniądza i szołbiznesu?