Kolejny film z debiutującym reżyserem, tylko że tu już miałem oczekiwania i Panie Dano wyszło to po prostu świetnie. Jeden z najbardziej emocjonalnych filmów tego roku o rywalizacji kto jest gorszym rodzicem XD Cały film jest z perspektywy dziecka, stąd to określenie, ale ma to odniesienie w tym że rodzice Joe'a co chwile przekraczają kolejne granice tego czego nie powinno się robić, ojciec unosi się dumą i zamiast wrócić do pracy jedzie gasić pożary zostawiając rodzinę samą Sobie. Podczas jej nieobecności mata zmienia Swoje zachowanie cały czas zrzucając wine na sytuacje i z każdą kolejną chwilą przekraczają granicę rzeczy których nie powinni robić, a najlepsze jest to że film nie ocenia co jest lepsze czy gorsze tylko zostawia Nas z zagwostką tak jak jak Joe który jest tu prawdziwą ofiarą. W roli ojca jak zawsze świetny Jake Gyllenhaal i tu ciekawostka i nawiązanie do jednej z Jego starych ról, gdy wyjeżdża na gaszenie pożarów przytula syna i całuje go w policzek ze słowami "Mężczyźni też mogą się kochać", no myślałem że wstanę i zacznę klaskać. Carey Mulligan w roli matki jest równie dobra, a jej głos jest tak świetny że jakby nagrywała audiobooki to nawet biografie youtuberów z jej głosem bym słuchał XD CO do samej postaci syna mam problem, bo z jednej strony można Mu zarzucić bycie drewnianym, ale to też trochę wynika z charakteru postaci i nie chce jednoznacznie pisać że tak miało być, ale na to wyglądało. No i kolejny element nad którym można byłoby się rozpływać to zdjęcia, mistrzostwo w tym aspekcie. I w sumie trudno Mi się w tym filmie do czegoś przyczepić, ma dłużyzny i zdecydowanie nie jest to film dla osób których odstraszają filmy o powolnym tempie, ale Mi właśnie klimat zbudowany w ten sposób mega przypadł do gustu.