Poszukiwanie siebie, bunt i różne wybory środków wyrazu były uznawane za typowe dla młodzieży. Obecnie widzimy, że te procesy trwają coraz dłużej i są już naturalną częścią i dorosłych osób, które nie mogą znaleźć dla siebie miejsca.

Pewnie wiek widza Kwasu wpływa na jego postrzeganie - ja będąc rówieśniczką bohaterów odnalazłam się w tym filmie.
Powolny, ale z mocnym wydźwiękiem końcowym. Obrazu młodzieży, która można by powiedzieć, że sama sobie szuka kłopotów oraz intensywnych wrażeń. Chociaż prawda jest taka, że codziennych problemów wcale im nie brak. Ich zachowanie jest zrozumiałe w czasach bezideałowości, braku utożsamiania się z rzeczywistością oraz tak wszechobecnego pragnienia poznania siebie, poczucia pewności w swoich czynach i planach.