Leo Macías jest czterdziestoletnią pisarką powieści melodramatycznych. W swoich dziełach umieszcza kwestie ze swojego życia jak chociażby cisnące buty, których nie może zdjąć. Jest tak zdesperowana, że jak jak wychodzi i jakiś mężczyzna żebrze od niej pieniądze to zgadza się mu je dać pod warunkiem, iż zdejmie problematyczną część garderoby. Niestety siłowanie się przerywa nagła ulewa. Zezłoszczona oraz poirytowana kobieta wchodzi do baru, gdzie zamawia kawę z koniakiem. Próbuje też dodzwonić się do Betty, która pracuje w Krajowym Związku Transplantologii, ale prowadzi akurat szkolenie tu w Madrycie w Miejskim Ośrodku Szkolenia.

Elementem seminarium jest odegranie scenki w której dwóch lekarzy mówi kobiecie o klinicznej śmierci jej syna Juana. Zdruzgotana matka oczywiście nie rozumie oraz myśli, że to jej syn oddycha, a nie respirator. Muszą też ją nakłonić do zgody na użycie organów zmarłego. Leo udała się na szkolenie prowadzone przez przyjaciółkę by się z nią móc zobaczyć. Betty również została poproszona o pomoc w zdjęciu problematycznych butów, które są prezentem od Paco. Później poszły razem na kolację na której Betty mówi o Angelu, który mógł by zainteresować jej towarzyszkę. Kobieta postanowiła się wybrać do El Pais, gdzie ten mężczyzna pracuje. Macías chce pisać o literaturze dla jego gazety.

Życie głównej bohaterki nie jest takie kolorowe jak mogłoby się wydawać. Z tego co udało mi się wywnioskować nie ma żadnych przyjaciół poza Betty i Angelem, którego dopiero poznała. Mężczyzna jest dla niej bardzo miły oraz pomocy niemalże od samego początku znajomości. Z rodziną też nie ma łatwo, bo Jacinta, jej matka ciągle do niej wydzwania z głupotami jak tylko posprzecza się z jej siostrą Rosą. Od razu widać, że zdecydowanie woli Leo niż tą z którą musi mieszkać. Bez przerwy powtarza, że musi wrócić na wieś oraz wyzywa krewną, że przypomina ciotkę Petrę, która oszalała. Jednym słowem osoba, której nie można się sprzeciwić, bo się wścieka.

Jednak pisarka do wzorowych nie należy. Podobnie jak rodzicielka też denerwuje się jak coś nie idzie po jej myśli. Najlepiej to widać podczas rozmowy z Paco, który wyraźnie zdaje się jej unikać. Kiedy się spotykają przylega do niego niemalże jak pijawka. Chuć to jedna sprawa, ale kobieta zdaje się żyć dla niego stawiać go na piedestale, a także być uzależnioną od niego oraz alkoholu. Ciężko mi ocenić ich relacje na podstawie niewielkiego fragmentu. Mężczyzna jest dość oschły oraz zdystansowany i zdaje się uciekać w pracę w wojsku. Leo przeżywa załamanie, bez wahania podejmuję próbę samobójczą. Pedro Almodóvar genialne ukazał różnice w jej zachowaniu zależne od stanu np jak czeka na męża albo po spotkaniu z nim. Fabuła jest trochę przewidywalna, ale za to postacie bardzo dobrze napisane. Gra aktorska również bez zarzutu. Jedno mnie zastanowiło, kobieta umiała zdjąć problematyczne buty, a prawdopodobnie silniejszy mężczyzna już nie. Świetnie oddano klimat Hiszpanii, ale to u tego reżysera normalka, że dobrze oddaje realia. Moja ocena to 9/10.