Tyle emocji, tyle aspektów życia poruszonych w tym filmie... Bolesne rozliczenie z trudną i wstydliwą kartą historii Japonii... Apoteoza życia i świata, bez postawy roszczeniowej, mimo doznanych krzywd, mimo uprzedzeń i nietolerancji ze strony społeczeństwa... Miłość do przyrody i ludzi, niespieszność w wykonywaniu codziennych czynności... Widać jak na dłoni, że tak modne dziś "slow life" czy "slow food" to przecież implantacja buddyjskiego Zen na grunt zachodni, a i tak w naszym wykonaniu nijakie, bo pozbawione pokory wobec tego co nas otacza, pozbawione szacunku, podziwu i zachwytu dla drzew, ptaków, czy pożywienia, które wylądowało na naszym stole, a nawet nie zadajemy sobie trudu, by zastanowić się nad tym, że jest to prawdziwy cud, dar świata dla nas, i powinniśmy mu być za to wdzięczni, tak jak główna bohaterka Tokue... Trochę może odbiegam od fabuły filmu, ale to tylko dlatego, że po seansie tego filmu myśli galopują jak szalone i czuję, że jeszcze długo nie poukładają się na swoich miejscach... Mówienie o tym filmie, że jest prosty jest wg mnie dla niego obraźliwe, bo to bardzo złożona historia, na którą składają się między innymi elementy społeczne jak starość, przydatność osób starszych dla ogółu, nietolerancja wobec osób chorych, czy elementy historyczne jak polityka Japonii wobec chorych na trąd po II wojnie światowej i jej implikacje na losy jednostki... Sporo tego jak na "prosty film", prawda?