Zofia Kulik spełnia swoje marzenie: jej monumentalny kolaż został zestawiony z portretami Rembrandta na najważniejszym przeglądzie sztuki współczesnej na świecie. Właśnie wtedy, u szczytu swojej kariery artystka rezygnuje nagle z indywidualnej twórczości, solowych wystaw. Zaczyna opracowywać ogromne zbiory prac , które tworzyła wspólnie z życiowym i artystycznym partnerem Przemysławem Kwiekiem w latach 70ych i 80ych.
Film jest zapisem ich spotkań, procesu przygotowywania wspólnej wystawy. Podrzadkowanie archiwum, przeszłości ożywia ich związek, budzi emocje ukrywane w sztuce. Powrót duetu do artystycznego świata zmusza do ponownej konfrontacji z ideałami młodości i miłości. Przemyślenia na nowo kim byli oni i ich awangardowe eksperymenty w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Bohaterowie odkrywają na nowo swój stosunek do PRLu, muszą zastanowić się jaka jest i była relacja twórczości i codziennego życia, muszą skonfrontować się z synem, którego wykorzystywali w sztuce. Kiedyś rejestrowali swoje performance kamerą, dziś zwrócony na nich obiektyw prowokuje codzienne emocje we wciąż wspólnym domu.