Zakład krawiecki, w którym ludzie są sobie życzliwi, traktują swoją robotę fachowo i poważnie. Z oddaniem wykonują swoje obowiązki, a wspólnie spędzone lata w pracowni szczerze ich skonsolidowały. Rozmowy pełne familiarnych zwrotów: panie Marku, panie Leszku. Kierownik, który sprawnie i rzeczowo prowadzi dochodzenie, kto wydał polecenie aby pociąć dakron. Ale to tylko iluzja, wyobrażenie jakie kreują o sobie sami bohaterowie. Parada kabotynów żyjących dla pustych haseł, sloganów, zwrotów. Bo tak na prawdę, od pierwszej do ostatniej minuty, film demaskuje ten tani spektakt w wykonaniu błaznów. "Kto pierwszy powiedział tnij?", "Czy obcy w tym czasie wchodził do zakładu?", "Rzeczywiście, w tej odległości trudno odróżnić ten materiał od podszewki", "W każdym bądź razie Panowie należy zakręcić ten kran", "Reasumując, te trzydzieści metrów spada na Pana". W moim odczuciu ten film idealnie oddaje ducha PRLu, jego zakłamanie, przywiązanie do pustego patosu i formalizmu. Demonstracyjnych przemówień, pozornej przyjaźni. Również ludzi, bez własnego zdania, zastraszonych konformistów. "Jak tylko usłyszałem, sprawdzić i za bramę, to już byłem spokojny", "Dobrze, że nie byliśmy pijani. Wtedy to już nie wiele mógłbym wam załatwić.", "To Pan się nie zoorientował, Panie Leszku? Przecież ja znałem tego dyrektora." I trudno szukać filmu, który by łatwym językiem groteski, dobitniej demaskował najgorszy obraz antybohatera, "obywatela PRLu", kolejnego prezesa Ryszarda Ochódzkiego.