(...) Kręcąc „Lśnienie”, Kubrick wprowadził na plan zasadę żelaznej dyscypliny. Aktorzy poddani zostali bezwzględnemu rygorowi i zmierzyli się z koszmarnie długimi godzinami pracy, a później, po zakończeniu zdjęć, ekstremalnie ciężka robota czekała montażystę. Niektóre sekwencje filmowano po osiemdziesiąt razy, materiału do obróbki wcale więc nie brakowało. Stosunek powstałych scen do długości gotowego filmu wyniósł 102:1. Alcott korzystał ze względnie nowej technologii Steadicam, a niestandardowe rozwiązania formalne tylko wydłużyły proces realizacji. Finalnie na ekranach zadebiutowało arcydzieło, ale nie da się ukryć, że jego narodziny okupione były bólem aktorów i członków ekipy produkcyjnej. Jeśli któryś film zasługuje na tytuł horroru absolutnego, będzie to właśnie „Lśnienie”. W żadnym innym straszaku nie spotkacie tak inwazyjnych scen samoistnie otwierających się drzwi czy nadnaturalnie toczącej się po dywanie piłki. Klaustrofobia prowadzi w „Lśnieniu” do horrendalnych halucynacji, do emocjonalnej gorączki, której ataku nie odeprze żaden z bohaterów. Film ma dwie wersje, dłuższą i krótszą – europejską. Obie są wspaniałe, choć w pierwszej atmosfera izolacji spotęgowana zostaje do ekstremum. W żadnej nie zostaje wyjaśnione, co tak naprawdę dzieje się w hotelu Overlook. Nie dowiadujemy się, skąd pochodzą zjawy i dlaczego na starym zdjęciu balowym, zawieszonym w recepcji, uśmiecha się do nas Jack Torrance. Kubrick dobrze postąpił, adaptując powieść Kinga „na wyrywki”. Nie chciał stworzyć ekranizacji oczywistej, pedantycznie przetwarzającej książkowe wątki i dzięki temu film sprawia wrażenie ciut zdezorganizowanego. Zło w jego „Lśnieniu” jest nie tylko kuszące, ale też niepojęte, zupełnie nieobliczalne.

Pełna recenzja: #HisNameIsDeath