Zacznijmy od tego, że film miałem niestety "przyjemność" obejrzeć po raz razem z kolegami w moim wieku (14 lat). I o ile pierwszy z nich Dawid był zafascynowany dziełem Kubricka i z pełnym zaangażowanie śledził losy rodziny Torrenców to drugi z nich Mikołaj ciągle nam przeszkadzał wygłaszając nam długie monologi o tym jak Manchester United nie był przepotężny za Fergusona czy jakich to Maradona bramek nie strzelał na mundialu w '86. Mniej więcej w połowie filmu wyszedł sobie z pokoju i wbił na moją kuchnię, szukając gumy Orbit. Zapytałem się więc czemu tak robi a on jakby nigdy nic odpowiedział mi: "Chce wyglądać jak Sir Alex Ferguson". Na moje szczęście i kolegi Dawida, wiernego pasjonata kina któremu ani się myśli odrywać wzrok od tego arcydobrego tytuły jakim z pewnością jest adaptacja powieści Stephena Kinga, Mikołaj denerwujący towarzysz którego bardziej od światowej klasy kina grozy interesowała przeklęta guma z kuchni, której tam nawet nie było- dostał telefon. Ojciec (lub matka) oznajmił(a), że ów "piłkomaniak" czy też "fanatyk Manchesteru United" musi iść do domu żeby się posilić w tym celu musiał zjeść obiad rzecz jasna. Jak już Szwagier (bo tak go nazywamy) z łaski swojej opuścił moje skromne progi, ja wraz z Beckhamem ( taką ksywę ma mój kumpel, ponieważ jak gramy w piłkę kopaną gość potrafi posłać piłkę dosłownie na centymetry) mogliśmy się w pełni rozkoszować arcydziełem Stanleya. Film obejrzeliśmy i ja wraz z Dawidem zgadzaliśmy się w jednej rzeczy- Lśnienie jest NAJLEPSZYM filmem wszech czasów. W adaptacji książki Stephena Kinga wydanej w 1980 roku wszystko jest perfekcyjne, każdy pojedynczy kadr jest idealny pod każdym możliwym względem, aktorzy wypadają tutaj lepiej niż fantastycznie, cała trójka: Jack, Wendy i Danny są tutaj REWELACYJNI. Moim zdaniem Jack Nicholson powinien chociaż dostać nominacje do statuetki, która się nazywa tak samo jak ja, ponieważ jego kreacja jest jedną z najwybitniejszych jak nienajwybitniejszą w historii światowej kinematografii. Genialna muzyka tylko podkreśla wspaniały klimat a zdjęcia są tutaj arcydobre wręcz brawurowe. Horror nie jest może taki "typowo straszny" lecz lekko niepokojący. Arcyciekawe kino mistrza Kubricka nie spodoba się typowemu współczesnemu widzowi (osobiście się do tego grona nie zaliczam), który jest przesiąknięty jak gąbka filmami Micheala Baya, gdzie kamera się zmienia co pół sekundy i widz jest wręcz zalewany tysiącami wybuchów na ekranie, tutaj mamy raczej wolno rozkręcającą się akcję i długie lecz wyjątkowo dobre ujęcia. Absolutny majstersztyk, pozycja obowiązkowa dla każdego fana kina grozy. Gorąco polecam. Nic dodać nic ująć- 10/10! Pozdrawiam ;)