Pełna zgoda. Film naprawdę niezwykły. Pomimo pozornej nudy w ostatecznym rozrachunku wciągnął mnie bez reszty, a ostatnie minuty wynagrodziły z niewyobrażalną wręcz nawiązką chwilowe złudzenia dłużyzn.
Istotnie rarytas. Choć pewnie nie dla każdego.

Ciekawa interpretacja, chociaż wydaje mi się że w 1972 psychodeliki odchodziły już raczej do lamusa. Mi osobiście kojarzyło się z jakąś "wkrętą" po LSD: "A co jak zamknę oczy i już nigdy nie będę w stanie ich otworzyć?". No i ta pusta fabryka, brrrr. Generalnie niepokojące, chociaż nie mogłem pozbyć się wrażenia, że bohater podróżował papamobile.

Ciekawe pomysły, ale w filmie chodzi o coś innego. Przede wszystkim ważny jest tutaj kontekst historyczny. Film jest z roku 1972, czyli powstał jeszcze za życia Franco i odnosi się do dyktatury. Zresztą jak tylko władza się zorientowała o co chodzi, to nałożyli na niego cenzurę ;)

Mężczyzna w garniturze i krawacie symbolizuje klasę średnią, a wejście do budki, chęć kontaktu z kimś, kto jest z zewnątrz. A przecież w czasie dyktatury, władza kontrolowała wszystkie aspekty życia. Budka jest pułapką na takich ludzi. Przedstawiciele różnych służb próbują go uwolnić, ale nikomu się nie udaje, bo tak na prawdę decyzja już została podjęta.

Podoba mi się to przejście od pewnej groteskowości całej sytuacji, aż po najprawdziwsze przerażenie, gdy bohater uświadamia sobie jaki czeka go los.

Nie wiem dlaczego, ale uroiłem sobie, że to włoski film. Dzięki za rzucenie nowego światła, bo tak trwałbym w przekonaniu o jakichś kwasowo-kafkowskich historyjkach. Chyba wolę jednak takie filmy o czasach Franco niż "Hiszpański Cyrk".

Mnie w tym filmie budka telefoniczna i wiele innych symboli pasuje do kryzysu wieku średniego.

Z pewnością w 1972 r. tyle było tej nowoczesności, że artyści się za nią wzięli :)) Absurd. Hanczeska trafnie zauważa kontekst. W istocie tematyka dzieła i brutalna końcówka odnoszą się do dyktatury.