Abstrahując od tego, że film jest mocno średni, a najlepsza scena między główną bohaterką i jej matką rozegrała się już na samym początku (potem było tylko gorzej) - mamy rok 2002/2003 i nastolatkę, która - uwaga - nie słucha muzyki. Pomijając jedną scenę na koncercie (gdzie oczywiście bardziej od muzyki interesował ją facet), panna nawet nie wie kim był Jim Morrison. Nie wiem, może to film dla współczesnych dzieciaków, które całe dnie spędzają na instagramie, a muzyki słuchają z youtube'a czy spotify, a koncept siedzenia w pokoju i słuchania płyty bez smartfona w ręku nie jest w stanie pomieścić im się w głowach, za to "Lady Bird" traktują jak relację z prehistorycznych czasów bez powszechnego dostępu do internetu. Fail

Chyba jestem za stara na takie filmy i chyba zbyt dobrze pamiętam bycie 18-latką w 2003 roku. "Lady Bird" to dla mnie bardzo, bardzo, bardzo blady cień "Ghost World", który to film - możliwe - byłby po prostu niezjadliwy dla współczesnych nastolatków.