Kolejny dokument biograficzny jakiegoś artysty odklejony od rzeczywistości. Pokazuje swoje prawdziwe ja, aby zyskać więcej fanów. Pani Laura wygrała w młodym wieku konkurs wokalny i od tamtego momentu trwa jej wielka kariera, ale w tym filmie fantazjuje co by było, gdyby... No, lepiłaby garnki w jakimś małym sklepiku na ustroniu. Na pewno. Raczej szorowała toalety.

Muzyka pani Laury to typowy pop, przy którym można klaskaniem wybić beat. Ma ładny głos, tylko śpiewa naiwne słowa bez żadnej wartości. Nic dla mnie, ale we Włoszech to ponoć wielki hit. I kilku innych krajach. Pani Laura opowiada, jak była sędzią w różnych programach, gdzie jury płacze z powodu czyjegoś występu. Grała koncert dla kobiet, gdzie na początku mówiła "Dzisiaj gramy dla kobiet" i to w zasadzie wszystko, ale fanom wystarcza. Poklaskali i wystarczy, świat zmieniony. Ogólnie to portret egotystyki - ale to uderza dopiero na koniec, gdy pani Laura jest nominowana do Oscara. Wtedy dopiero zszokowało mnie, jak bardzo nikt już nie udaje, że tylko pani Laura jest najważniejsza - nawet nie film, który prawie dostał Oscara. Na niej skupiona jest kamera, mówi tylko o sobie i jak się czuje. Jaki film dostał Oscara? A wygugluj sobie.

Nieco ponad godzina spędzona z bogatą osobą, która wszystko wrzuca na Instragrama. I są miliony, których to obchodzi. Mnie akurat nie.