Rok 1901 - mąż Flory Andersen odjeżdża w daleką podróż, zostawiając ciężarną żonę i małą córkę Laurin. Niedługo potem, kobieta staje się świadkiem porwania syna sąsiadów, a dzień później... jej ciało zostaje wyłowione z rzeki. Po jakimś czasie do wioski przybywa tajemniczy nauczyciel. Czy nastoletnia Laurin odkryje jego sekret? A może wręcz odwrotnie - czy pedagog pozna prawdziwą twarz Laurin?

Nieco zagmatwana fabuła filmu Sigla zdaje się zwiastować rasowy kryminał. Jednak, o ile prolog jest interesujący, a w finale robi się jeszcze ciekawiej, o tyle twórcy jakby zapomnieli o... całym środku. Domek, szkoła, zabawy z przyjaciółmi, drażnienie babci kotem oraz pierwsze miłostki - rozumiem, że film miał być portretem tytułowej bohaterki, ale dlaczego tak powierzchownym? Nie lepiej skupić się na przeżyciach wewnętrznych Laurin? Grana przez Dorę Szinetar dziewczyna jest niestety wypraną z emocji lalką bez żadnego wyrazu na urodziwej twarzy. Nie pogardziłbym także nawet minimalną porcją napięcia, jakiejś grozy, o którą nie byłoby trudno z taką scenografią i ciekawym oświetleniem.

Film nie jest długi, jednak przyznam że jego tempo oraz główna rola potrafiły mnie skutecznie zirytować. Na koniec ciekawostki z epoki: 13-letnia Laurin wciąż śpi w dziecięcym łóżeczku i w czepku, a jej matka wkłada suknię przez głowę. Ale dość narzekań- koprodukcja niemiecko-węgierska potrafi zachwycić stylowym wykonaniem, oraz ciekawą pointą - nie zapada na długo w pamięć, ale można ją obejrzeć bez większego bólu. Ode mnie piątka.