są w baśniach tak przedstawione, że dziecko oglądając ma bajkę a doroślejszy widz odbiera to inaczej trochę (np; zazdrość tego małego świecącego czegoś). W zasadzie taka opowiastka o księżniczce i kolesiu w zbroi - skonfrontowana z typową judeochrześcijańską moralnością (jaka odbiła piętno na kulturze) - jest w jakiś sposób ponadczasowa.

W zasadzie wszystkie historie miłosne w filmach w których jest jakaś grubsza "akcja" - są jakimiś tam mimetycznymi odbiciami takiego schematu. I życie też takie trochę jest. I to jest dobre. Bez poprawności politycznej, bez żadnego femi-genderowskiego pieprzenia jakiego jest teraz dużo, jakie wylewa się z ust tych wszystkich pierdół. I tak ma być!

Urocze motywy. Wiadomo że patrzy się na to z przymrużeniem oka trochę, ale scenografia i te kolory sprawiają że film nie postarzał się ani trochę według mnie. A np. oglądając "Willow" miałem takie wrażenie że film delikatnie wypadł z obiegu.

2. Kolejna kwestia to taka że bohaterowie dziwnie przemieszczają się z miejsca w miejsce. W zasadzie lokacje w filmie zmieniają się jak szalone a nasze postacie nie dokonują podróży jako takiej i wydaje się że przechodzą między scenami jak z pokoju do pokoju. Każda scena jest ładnym obrazkiem ale jak się to ogląda to widzi się nieład jednak. Bohater stawia 10 kroków i już zupełnie inne miejsce nagle cmentarzysko a potem nagle pieczara etc.