Chciałam przedstawić Wam kilka moich spostrzeżeń na temat filmu.
Czytałam komentarze których twórcy zastanawiają się nad stanem psychicznym Hanny, czy była ona zdrowa pod tym względem, bo nie umiała odróżniać dobra od zła. Według mnie nie miała ona problemów psychicznych, rozwijała się dobrze. Ale była analfabetka. Nie wiemy jak się wychowywala, jacy byli jej rodzice, czy w ogóle ich miała, skoro była tak zaniedbana. Jednak kwestia wychowania to nie tylko sprawa rodziców. Zwróćcie uwagę, jak ogromną rolę odgrywa szkoła, a co za tym idzie- literatura. Przede wszystkim ona nie była nauczona samodzielnego myślenia. Była 'zaprogramowana' w pewnien sposób (m.in. przez ideologię hitlerowska), robiła to, co jej kazano. Praca strazniczki obozowej była dla niej jak każda inna, wykonywała po prostu polecenia. Nie zastanawiała się nad tym, czy to jest dobre, czy złe. Nawet nie przeszło jej przez myśl, że może zadawać ból, śmierć- nawet w tak okrutny sposób - była dla niej po prostu naturalna. Nie nauczono jej myśleć. Poza tym nie miała żadnego porownania- mało kto ma możliwość z własnego doświadczenia osadzic tą kwestię. Od tego jest literatura, czego Hannie brakowało. Dlatego odsylanie na śmierć jej nie poruszylo. Pisałam ostatnio pracę na temat roli literatury w życiu spoleczenstwa/ jednostki i posluzylam się właśnie "Lektorem" jako dowód na to, że literatura ma ogromne znaczenie w rozwoju społeczeństwa (wpajane na każdym kroku hasła nazistowskie) i jednostki (Hanna, która dała się porwać bez chwili zastanowienia).
Następna sprawa: wycieczka rowerowa Mikela i Hanny. Jak oglądałam ten film po raz pierwszy (książki jeszcze nie czytałam, więc mogę się mylic) pomyślałam sobie, że ten kościół to miejsce bombardowania z czasu "Marszu smierci". Kiedy główna bohaterka w nim siedzi, nie płacze wyłącznie ze względu na śpiew małych dzieci, ale też dlatego, że coś sobie przypomniała, coś w środku ja ruszyło. W dodatku po jej samobójstwie Mikel nieświadomie przenosi ja w miejsce, gdzie wszystko się zaczęło. Oddał jej ciało w ziemię ofiar, taki symboliczny osąd.
Być może posunelam się zbyt daleko, ale myślę, że tak to można zinterpretować.