Takich dwóch, jak te dwie, to nie ma ani jednej.
Co zresztą potwierdzają w Melancholii.
spojlery
Rampling ukradła każdą scenę, w której grała. jest przepiękna.
I teraz mam spory problem, czy to jej aktorstwo, czy tylko jej fizjonomia ( jakiś niesamowity kontrast między diabolicznymi oczyma i dziewczęcym uśmiechem). niechybnie to i to; dość powiedzieć, że efekt piorunuje.
jeśli przez aktorstwo rozumieć odpowiednie >zarządzanie< swoim ciałem ( tutaj: fizjonomią) to ona nawet nie musi tego robić, żeby być doskonałą aktorką.
Ta rola jest napisana dla niej, to po prostu widać.

Odrobinę (ciupeńkę) oniryczny w narracji, trochę przewrotny w fabule i ładnie sfotografowany film. Przerażająco złowróżbna projekcja Getty'ich - Pollockowie. Okropna zawiść i podsycana przez nią niechęć pani Pollock do Getty'ch, którzy ze smutkiem wspominają dawne,szczęśliwe życie a' la Getty. Więcej jednak niż konflikt pokoleń - to wycieczka po stanach lękowych, wszelkich aberracjach psychologicznych, które konstytuuje szaleństwo, zazdrość, zdrada, miłość, nienawiść.

Leming wyznacza granicę między rzeczywistością, a widziadłem/snem. Pozwala nam uwierzyć, że dzieje się w tym domu ( między małżonkami) coś niezwykłego.Ta wiara otwiera widzowi horyzont możliwości , z zapartym tchem czeka na dalszy rozwój wydarzeń ( leming we francuskich syfonie... ten film nie jest normalny - myślimy... sky is the limit!) .
A tu potem następuje to, co wiele osób tutaj nazywa rozczarowaniem, czyli zastanawiający finał.Ale ten niesie za sobą wiele więcej niż kontynuację wątku leminga i jego surrealizm .
Co ciekawe, tylko po to, by surrealne wrażenie wzmocnić.jak to się odbywa?
(Polecam tym, którzy nie zastanowili się nad zastanawiającym finałem jednak się nad nim zastanowić, bo można pisać, że niezrozumiały, nudny, bezsensowny, ale można się też, u licha, nad nim gruntownie ZASTANOWIĆ.)
Przed napisaniem czegokolwiek - ostatnia scena jest sceną otwartą. Bardzo otwartą na domysły, spekulacje, niedopowiedzianą. Tak nie kończy się filmów komercyjnych, do których większość przyzwyczajona.
Dla mnie ten film to wielki sen. Osiedle, gdzie ludzie są raczej wyalienowani, jego pustka, stagnacja, są pokazane tak z lekka surrealistycznie.Był taki moment, w końcówce, gdy Alain wchodzi do łóżka i Bene zaczyna mu opowiadać sen (sen, który jej mąż przeżył, a przynajmniej tak mu się wydawało). Gdy Alain schyla się, wchodzi do łóżka, byłem niemal przekonany, że nie będzie już ręki w gipsie, plastrów, blizn. Że wejdzie do tego łóżka całkiem szczęśliwy, zdrowy i wszystko będzie jak dawniej.że to był sen.
Moll absolutnie mnie nabrał.
Ale potem Bene mówi o innym śnie, gdzie jest Alice, a ręka Alain'a jest wciąż w gipsie. To wszystko naprawdę się wydarzyło.
I po tej pojawia się ta niesamowita scena końcowa
Dziecko odbija piłkę o ścianę. Mąż podlewa krzewy. Benedicte stoi i patrzy. powietrze, czas zastygają. Ona przez tę zatrzymaną, efemeryczną chwilkę jest świadomą częścią cyklu, świadoma jego iteracji zaczyna ogarniać bezsens. zdrady,namiętności, zazdrości, pracy. spływa na nią obojętność i apatia pani Pollock.jej depresja.
A leming? W ostatniej scenie pojawia się racjonalne wytłumaczenie jego obecności. n i c się nie stało. zupełnie nic. to przecież było od początku oczywiste. małżonkowie się uśmiechają. Duch Pollockowej znika. Wszystko jest oczywiste - leming, to, że Alain kłamie na wieść o >samobójstwie< Pollocka,
Dziecko odbija piłkę o ścianę. A państwo Getty przestają różnić się od Pollocków, bo pojawiają się mroczne sekrety.Mroczne sekrety, zazdrość. Z czasem przyjdzie nienawiść. Tak kończy się ten film. Powtarzalność, cykliczność bezsensu. jakby metafizyczne, surrealne odczucie.