Do filmu zasiadłem jako osoba, która o serii książek, będąca kanwą tego obrazu, ma pojęcie takie, co żadne. Nie obciążony więc żadnym książkowym bagażem wrażeń, ani tych pozytywnych, ani negatywnych, zasiadłem do filmu z czystym umysłem, które po wszystkim oceni sam obraz, na podstawie tylko tego co zobaczy na ekranie, bez odwoływania do utrwalonych książkowych treści. I co z tego wyszło?

Całość rozegrana jest w konwencji kina dla nieco młodszej widowni, choć z drugiej strony twórcy uciekli od pogodnego charakteru i kolorowych, słodkich przygód dzieciaków jakie setkami serwowane są przez hollywoodzkich twórców (żeby wymienić tylko nieznośny do granic możliwości i kuriozalny ?Spy Kids? Rodrigueza, czy tym podobne bzdury), co należy zaliczyc na plus. Klimat, jakby nie patrzeć, mimo że ocieka pozorną bajkowością ma w sobie nieco baśniowego mroku, co z pewnością filmowi wychodzi na dobre...

Niestety śmiechu i dowcipu w tym filmie jest tyle co kot zasmarkał, a całość przypomina raczej lightowy film obyczajowy dla dzieci, które szukają swego miejsca na ziemi. Bo sytuacji, które wywoływały by u widza salwy śmiechu tutaj drogi widzu nie uświadczysz, ba, trudno nawet o nieznaczny grymas na twarzy. Trudno nawet się zrzyć z bohaterami, skoro rzucani są z jednego miejsca do drugiego, od jednego wydarzenia do drugiego. Niestety scenariusz skrojony z trzech książek jest w zasadzie zlepkiem kolejnych wydarzeń, o róznym stopniu natężenia emocjonalnego. Średnio to wypada trzeba przyznać...

Nie popisał się także specjalnie Jim Carrey, który prezentuje nam kilkanaście tych samych mim, gestów i grymasów twarzy, do których co raz powraca w różnych momentach filmu. Widać, że robił co mógł, by stonować nieco swój nadekspresywny humor, co jednocześnie przełożyło się na to, że jest w filmie dość nijaki. A szkoda, bo Jim podszywając się pod kolejne osoby miał duże pole do popisu, by dać upust swemu talentowi. Tyle, że się...nie popisał.

I w tym momencie film należałoby spisać na straty, gdyby nie to co widzimy na ekranie. Mroczne, poetyckie zdjęcia Lubeckiego (który jest moim ulubionym operatorem filmowym), kontrastujące z elementami pogodnymi, z ujęciami skąpanymi w słońcu. Świat w tym filmie jest zasnuty chmurami, jest ponury, smutny i mroczny, adekwatny do stanu ducha dzieci, które właśnie straciły rodziców. Upiorny, gdy dzieciaki się boją, piękny, gdy nie odczuwają strachu. Wielki plus!!

Wrażenie robi znakomita scenografia ? upiorny dom, do którego przybywają dzieciaki, domostwo znajdujące się dosłownie nad oceanem, czy całe pomniejsze otoczenie wokół nich są stworzone z należytą precyzją. Charakteryzacja także jest najwyższej próby, zmiany Carreya wypadają wprost rewelacyjnie, a on z kolei wygląda jakby czmychnął z domostwa rodzinku Addamsów. Cała wizualna strona filmu robi naprawdę bardzo dobre wrażenie, niestety sprowadza się to do tego, że otrzymujemy piękne, niezwykle ozdobione opakowanie, po zdjęciu którego dostajemy mało przydatny i praktyczny bubel. Dość wysoka ocena tylko i wyłącznie za owe opakowanie!

Plusy ? zdjęcia, scenografia, kostiumy, charakteryzacja?istna uczta dla oczu
Minusy - ?szkoda tylko, że dla ducha nie ma nic
Moja ocena ? 5/10