Mam wrażenie, że widziałem inny film niż większość zabierających tu głos.

Opowieść jest prosta, bo i życie rzadko bywa naszpikowanie Fx-ami. To nie tylko opowieść o meksykańskich emigrantach w USA. Przez tą prostotę opowieści przebijają ciekawe wątki, ona sama stanowi tylko tło. Fabułę, w której zawieszono treść właściwą.

Obserwujemy jak żyją i ewoluują relacje syna i ojca. Od braku szacunku do pełnego uznania, ale nie prostolinijnie, nie bez potknięć.
Życiowe osiągnięcia rodzica rozczarowują wybujałą wyobraźnie dziecka urodzonego i wychowanego już w lepszym świecie (bo co ty tato osiągnąłeś). Swoją drogą zjawisko wykraczające znacznie poza środowisko meksykańskiej emigracji.
A czym ów rodzic zaczyna przechylać szalę uznania na swoją stronę? Udawaniem nastolatka? Kumplowaniem z dzieckiem? Nie. Pracą i zasadami.
A na końcu: Dziecko jako sens życia rodzica...

Po mojemu, to naprawdę kawałek przyjemnego i pozytywnego kina.

właśnie tak! to wartościowe kino rodzinne.
nawet się zastanawiałem czy nie dać dziewiątki... bo w ostatnim czasie nie ma takiego przekazu w filmach.

a tym wszystkim wynudzonym na tym filmie radzę, żeby pożyli czasem prostymi emocjami. ;-)
cieszę się z nominacji oskarowej dla aktora - rola skupiona na ojcowskiej miłości w dzisiejszych cynicznych czasach, to wielkie wyzwanie.

Mnie film również się podobał, dosyć lekki, opowieść jest dosyć prostolinijna ale za to głęboka. Ciekawa scena jak zobaczyli że Santiago złodziej samochodu kase za auto wysłał do domu, widać tu że każdy walczy o dobro dla swojej rodziny, czasem wyrządzając krzywdę innym. Film przyjemny i z morałem ode mnie 7/10

Budżet całego Meksyku w połowie zasilany jest przez imigrantów wysyłających pieniądze do kraju. Prawie każdy Meksykanin to robi. Prawie każdy Meksykanin zostawił tam kogoś, o kogo chce się zatroszczyć.