większość filmu oglądałam z uśmiechem na twarzy. był po prostu niezwykle przystępny dla widza i niezbyt wymagający, przez co stanowił miłe odprężenie.
podoba mi się w branżowych filmach to, że w doskonałej większości mamy okazje poznać zupełnie nowych aktorów (obsadzanie ról wiecznie tymi samymi ludźmi męczy mnie a jednocześnie wnerwia, szczególnie w polskich produkcjach). w kilku "branżówkach", które obejrzałam (staram się czym prędzej nadrabiać zaległości:)) powtarzają się postaci Piper Perabo, Mischy Barton, Chloë Sevigny czy Michelle Williams (choć w jej przypadku naturalnie nie chodzi tu o tematykę les), ale to w ogóle w żaden sposób nie nawiązuje do prezentowanej przez reżyserów niejednokrotnie hitów kasowych ignorancji wobec czyjejś nowszej, świeższej wizji (na litość boską, zaczynam się na poważnie obawiać, że gdy otworzę lodówkę, wyjdzie z niej Karolak).
takie "powtórki" są dla mnie po prostu przyjemne dla oka
a wracając do "Better than Chocolate", pamiętam swoją pierwszą myśl po obejrzeniu całości-"Rany, ale ja bym chciała tam żyć, mieć tak zwariowane kumpele, pracować w tej księgarni, śpiewać w klubie i wyruszyć w podróż po Stanach" :)