Dla Achero Manasa, urodzonego w domu pisarza i aktorki przepełnionym duchem kontrkultury, teatrem dzieciństwa była legendarna grupa El Piojo Picón. Jej członkowie grają w filmie rolę starych aktorów grupy Noviembre działającej w latach 90 i na początku XXI w. Mamy więc do czynienia z fikcją filmową przenoszącą nas w niedaleką przyszłość, o czym dowiadujemy się już na wstępie, choć długo nie opuszcza nas niepewność czy tak naprawdę jest to fikcja. Forma „gadających głów”, jak też ujęcia z ulicznych akcji teatralnych sugerują film dokumentalny. Tak, jak Alfredo i jego zespół chcą robić teatr dokumentalny na „żywym ciele” mieszkańców Madrytu, tak Manas czyni widzów swojego filmu uczestnikami kina dokumentalnego. Doświadczamy, podobnie jak aktorzy trupy, niebezpieczeństwa zatarcia granicy między życiem a teatrem, dokumentem a fikcją. Tyle, że dla widza to inspiracja do myślenia o współczesnym świecie, dla aktorów - ryzyko śmierci. Dlaczego „Noviembre”? Bo czas na nową rewolucję, po-październikową… Wyobraźmy sobie teatr kontestacji, taki jak El Piojo Picón albo Living Theatre dzisiaj – zdaje się sugerować Manas. Sztuka oficjalna, tak samo jak wtedy dworska, wysokobudżetowa i martwa, czego symbolem jest „teatr królewski”. Pytania o to, jak być wolnym i niezależnym, czy za tworzenie sztuki brać pieniądze czy nie, czy bronić za wszelką cenę młodzieńczych manifestów czy dojrzewać i się zmieniać… - pozostają dalej żywe. I dalej popełniane są te same błędy – ekstremizmu ideowego, samo wykluczenia, gwałtu na innych… Opowieść zmierza do aktu końcowego w teatrze królewskim, o którym starzy aktorzy mówią, że zmienił im życie. I film się urywa. Nie wiemy jak zmienił im życie. Co dalej? – oto jest pytanie?