Film rozpoczął się bardzo oryginalnie i obiecująco. Gdyby groteskowość tego obrazu ograniczono tylko do samego pomysłu na zamianę ludzi w zwierzęta w przypadku nie znalezienia sobie przez nich partnerów, a dalej poprowadzono fabułę w bardziej konwencjonalny sposób, wówczas miałoby to sens. Tutaj zaś uproszczono sprawę do maksimum, absurd goniąc absurdem. Można by pomyśleć, że to próba stworzenia czegoś na kształt Monty Pythona, tylko problem jest taki, że to chyba nie miała być komedia. Bohaterowie zachowywali się jak upośledzeni, jak jakieś automaty niezdolne do samodzielnego, logicznego myślenia. W usta włożono im totalnie wyświechtane frazesy i nie wiadomo, czemu miały one służyć, jak na przykład wspomnienie bohaterki granej przez Weisz, iż śniło jej się, że David przyszedł do niej i zerżnął ją w tyłek... To już normalnie nie mógł jej zerżnąć? Musiał w tyłek? Stworzenie sytuacji, w której dziewczynka chce pocałować naszego bohatera, a ten bez powodu ją kopie w nogę, po czym jej przybrany ojciec mówi, że powinna być mu wdzięczna, bo dzięki temu będzie kulała tak jak on, też zrobione totalnie na siłę. I każdy kolejny fragment wyglądający w ten sam sposób, byle tylko było jeszcze bardziej dziwnie. Ale po co? Do tego wszystkiego jeszcze denerwująca muzyka.

"Kieł" tego reżysera był prawdziwy, poruszał jakiś problem. Tu, choć gra aktorów była bardzo podobna, to jednak całe założenie pokazania postaw ludzi żyjących w dziwnej przyszłości w taki sposób było zupełnie nietrafione. Lanthimos się zagubił w swoim dziele, i to mocno.