Wes Anderson, z podkręconym i ostrzejszym humorem, kręci alegoryczny film o związkach w ramach gatunku saj faj i prawideł rządzących się europejską sztuką kręcenia filmów. Zabrakło tylko bardziej wyrazistych postaci i symetrycznych kadrów.
Jednak to nie jest Wes, tylko jakiś tam grecki reżyser o niedającym się wymówić nazwisku. Potrafi on tworzyć niczym Wes, ale nim nie jest. Ma pomysł na dystopię, chce mówić o związkach, ale aktorzy w jego rękach to roboty. Machinalnie, ze znudzeniem i bez emocji odbierają życie, szukają partnerów czy wyrażają uczucia.
Świat przedstawiony to alegoria związków, często zakłamania i zwyczajnego fałszu czy rutyny, która wkrada się do życia każdego z nas. Nie oznacza to jednak, że postacie muszą być niedającymi się określić żadną cechą pionkami, które deklamują jednym tonem "kocham cię", "nienawidzę cię", "umarłbym za ciebie", "giń!".
Tak samo cięte ostrze satyry czy wręcz czarnej komedii - po jakimś czasie humor się wypala, a reżyserski język staje się mało giętki. Można z powodzeniem przewidywać kolejne groteskowe sceny.
Nie pomaga również europejski sznyt, czyli nieusprawiedliwione przedłużanie scen. Obrazki surowe i na swój sposób piękne, jednak niektórych "zwisów" operatora nie pojmuję.
Film ma w sobie pierwiastek oryginalności, świeżości i poniekąd fajnie się go ogląda, bo "jest europejski". Myślę jednak, że to zasługa amerykańskich aktorów. Prawdopodobnie zupełnie inaczej odebrałbym film, gdyby głównym bohaterem był jakiś Abdul Mohamed albo Francoise La Pierre.
Ciekawie podrabia styl Andersona, ale to właśnie jego tu potrzebowano, aby: dopiąć wątki, wzbogacić galerię postaci, nie "iść" w jeden humor. O związkach można mówić różnie, ale myślę, że zawsze emocjonalnie. Tu tego zabrakło, zbyt często groteskowe wybuchy makabreski odrywały moją uwagę od miłości (?), smutku (?), radości (?) które prawdopodobnie chciały rozkwitnąć na ekranie, ale nie mogły.