Grecki reżyser otrzymał coś, co wielu nazwie szansą, inni darem niebios, ja nieuchronną koleją rzeczy. Po fenomenalnym Kle i nie dotrzymujących mu kroku Alpach, zakutych w kajdany bezprecedensowych, acz szybko powszedniejących kompozycji, przyszedł czas na odkupienie. Homar pierwsza klasa. Odkupienie się powiodło, ale nazwiska spozierające z listy płac co poniektórym wykole oko. Gwiazdorska obsada zza oceanu oznacza nie tylko możliwość dotarcia do szerszej publiki, ale i wymsknięcie się z drążonego pieczołowicie przez Lanthimosa, koryta kinowej tożsamości, wprost do rzeki głównych nurtów. I choć manewr ten udał się Grekowi równie dobrze co przygoda Emira Kusturicy z Deppem i Gallo (Arizona Dream), to z sentymentem spoglądać będę na te greckie anomalia, kiedy to aktorzy teatru Lanthimosa nie przywdziewali jeszcze rozpoznawalnych, hollywoodzkich masek. Nie zrozumcie mnie źle, nie chciałbym się tu nawet ocierać o kulturowy snobizm. Homar jest rewelacyjnie dobry i rewelacyjnie niekonwencjonalny, a mimo to ma szansę wgryźć się pomiędzy wesołe romanse a opowieści o nadludziach w zwiewnych pelerynach. Jego siłą jest w dużej mierze gałęzista konstrukcja i daję się w zwierze zamienić, że haczyk połkną i stali bywalce art-house’u i widz niedzielny, głodny kinowej ekstrawagancji.


Można było obejrzeć na Nowych Horyzontach 2015. Co uczyniłem. Pisałem o 37 filmach wyświetlanych w ramach festiwalu. Część z nich znajdziecie pod poniższym linkiem. Zainteresowanych zapraszam. http://obszary.com/2015/08/15/syndrom-odstawienia-i-kino-co-robi-kuku-nowe-horyz onty-2015-relacja-progresywna-czesc-33/