Film oglądałem dawno temu ale troche pamiętam

Trelkowsky wynajmuje mieszkanie po Simone która popełniła samobójstwo ,Simone Ginie parę dni później gdy Trelkowski i Stella odwiedzaja ją w szpitalu ,widzimy jak Simone zaczyna krzyczeć ,bardzo ważne jest to co później zauważyła Stella zwracająć się do Trelkowskiego ,,Zaczęła krzyczeć kiedy Ciebie zauwarzyła`` możliwe ze dlatego Simone widziała w Trelkowskym Siebie (tak mi się zdaje) Tak jak później Trelkowsky w ostatniej scenie ,kiedy też krzyczy .Dalej widzimy jak Trelkovsky idzie do baru naprzeciwko. Nieświadomie siada na miejscu Simone, i dostaje jej codzienne zamówienie (gorąca czekolada i chyba rogalik).Od tej pory sam jakby staje się czymś jak substytut Simone.trelkowsky dostaje też w końcu paczke Simone - obcasy i tak dalej.Po pewnym czasie popada w schizofrenie wydaje mu się że każdy mieszkaniec kamienicy stoi przeciwko niemu ,nie ma on poczucia wolności ,po prostu powoli staję się jakby wariatem.
Polański tak niesamowicie nakręcił ten film że widz powoli podziela zdanie Trelkowskiego i to było zresztą zamierzone.
Później widzimy nawet coś jak rytuał przeciwko niemu ,Przerażony ucieka do Stelli tu wierzy że mu bedzie dobrze i jest ale on popada w coraz większą schizofremie i psychoze widzi w prawie każdym pana Zy ,bądz jego żone.Uwaza ze nawet Stella jest przeciwko niemu ,pare scen dalej widzimy jak wpada pod samochod ,potracila go para emerytow w nich tez widzi Pana Zy z żoną.Oni zaprowadzaja go do kamienicy kiedy zobaczyl juz prawdziwego pana Zy uciekł do swojego mieszkania ,wyskoczyl juz przez okno

Mozliwe ze kiedy Simone tu mieszkala tez sasiedzi kazali jej byc cicho nie sprowadzac znajomych sama tez zaczela popadac wlasnie w schizofrenie czy psychoze.
może i Simone też widziała we wszystkich tego pana Zu ,w Trelkowskym mogła widziec samą siebie

Trelkowsky stał się czymś jakby jednością z Simone.

Wydaje mi sie ze o to chodzilo.

Według mnie w szpitalu zabandażowana Simone krzyczy, bo... tak naprawdę jest to Trelkowski. W trakcie filmu im dalej postępuje jego paranoja, widzimy, że ma dosyć tego, że wszyscy biorą go za Simone, nie chce być z nią identyfikowany, a i tak z każdym dniem upodabnia się do niej coraz bardziej. Na końcu opowieść zatacza pętlę jak znak nieskończoności... Główny bohater jest uwięziony we własnej psychozie. W szpitalu odwiedza go jego własne alter ego i rozpoznaje w nim Simone (za którą on nie chciał uchodzić!). Stąd język. Jednak historia rozpoczyna się od nowa i trwa w pętli nieskończoności...