„Lost after dark” do klasyczny i do bólu poprawny slasher. W założeniu w konwencji retro, kręcony w stylistyce filmow z lat 80-tych, czy może wręcz imitujący taki obraz, co w sumie wyszło nawet nieźle, podobnie jak „Sleeper” nie wnosi do gatunku absolutnie nic nowego. Ale jeżeli nic nowego oczekiwać nie będziemy, a wszystkie slashery z tamtych lat już zaliczyliśmy, to zmęczeni tym, co gatunek serwuje w XXI wieku, możemy śmiało sięgnąć po ten obraz i się rozerwać. Lokacja jest do bólu klasyczna, fabuła szczątkowa i standardowa (może z wyjątkiem motywu kradzieży autobusu szkolnego), zabójca nie zapada w pamięci… ale klimat jest ok, zabójstwa są całkiem krwiste i fajne, większość bohaterów, o dziwo, da się lubić. Realizacja, pomimo, iż ewidentnie budżet nie był duży, nie kuleje. Tak więc wszystko zależy od oczekiwań, jeżeli szukacie do bólu standardowego, prostego slashera – raczej nie będziecie rozczarowani, ale jeżeli szukacie czegoś (czegokolwiek) więcej – nie macie tu po co zaglądać.