A widoczne jest to dla mnie głównie dlatego, że sięgając jakieś 10 czy nawet 15 lat wstecz takie amerykańskie, klasyczne kino, ta stara szkoła filmowa odeszła w zapomnienie. Takich filmów w pewnym sensie już się nie kręci. Nie mówię czy to dobrze czy źle ale przyznam, że od jakiegoś czasu bardzo mi brakuje takich klasycznych, amerykańskich filmów gdzie po prostu opowiada się jakąś ciekawą historię. A może po prostu zwyczajnie mam już dość tych wszystkich udziwnień pseudoartystycznych, tego silenia się na opowiedzenie jakiś prawd objawionych dotyczących wszystkiego i wszystkich. A z drugiej strony całej masy filmów bezdusznych, napakowanych techniką, pieniędzmi i producenckimi żądaniami frekwencyjnymi a w rzeczywistości pustymi jak wydmuszka (vide nowa wersja "Wielkiego Gatsby").
"Lot" to powrót do zwyczajnego opowiadania w klasyczny sposób. Żeby była jasność: to nie jest wielkie kino. Ma dłużyzny, mielizny scenariuszowe, nieco jednowymiarowe postacie drugoplanowe i dydaktyczne zapędy. Ale oprócz świeżości powrotu do klasyki ma też kilka niepodważalnych zalet, które mocno wyróżniają ten film spośród innych:
1. Fantastyczna, niezwykła wręcz sekwencja samolotowa, to wszystko co działo się na pokładzie samolotu i przede wszystkim w jego kabinie. To jest tak rewelacyjnie nakręcone, tak realistyczne, że ogląda się to zaciskając ręce na poręczach kanapy i przechylając swe ciało wraz z przechylającym się obrazem. REWELACJA.
(złośliwcy mogliby wręcz powiedzieć, że po twardym lądowaniu film się kończy...)
2. Absolutnie fenomenalna gra Washingtona!!! Nigdy nie byłem jego specjalnie wielkim fanem ale ceniłem warsztat. Tym filmem pokazał kunszt, talent i artyzm najwyższej próby. Sceny z końcowego przesłuchania gdzie mamy do czynienia z mocnymi zbliżeniami twarzy głównego bohatera...mistrzostwo świata! ....
I mimo trwającego już od kilku lat mojemu silnemu zniechęceniu wobec tzw Oscarów to rzeczywiście targa mną złość na członków amerykańskiej akademii filmowej za nagrodę za idealne odwzorowanie postaci Abrahama Lincolna w najmniejszych szczegółach. Emocje ze spuchniętej od alkoholu twarzy Washingtona przemawiają do mnie dużo mocniej niż perfekcja kreacji (podkreślam KREACJI) Lewisa i ekipy charakteryzatorskiej.
Pozdrawiam