"Lourdes" to film wyciszony i powściągliwy, a jednocześnie odważny - już na poziomie wyboru poruszanych problemów. Traktuje bowiem o wierze, cierpieniu, nadziei, a także o zazdrości, buncie, współczuciu, rywalizacji, pożądaniu, zauroczeniu, pragnieniu życia etc. - czyli tych wszystkich elementach ludzkiej egzystencji, które definiują nasze człowieczeństwo. Podejmując te, zdawałoby się wielkie tematy, Lourdes jest filmem na ludzką miarę. Bardzo lubię takie intymne podejście do tematyki, jakie prezentuje reżyserka, Jessica Hausner. W dodatku zgrabnie łączy to z obserwacją niemal socjologiczną.

Mądrość reżyserki polega na tym, że mówiąc o tajemnicy wiary, cierpienia, niezrozumiałego działania Boga, umie w odpowiednim momencie się wycofać. Niezwykła dyskrecja w ukazywaniu tak intymnych spraw, jak cierpienie, wiara, modlitwa jest wielką zaletą Lourdes. To prawda, reżyserka wycofuje się także i wtedy, gdy oczekiwalibyśmy jakichś jednoznacznych odpowiedzi na postawione pytania, ale jak dla mnie nie jest to żadna wada, ale kolejny atut. Chociaż bowiem film staje się przez to niejednoznaczny, to dzięki temu zabiegowi jest wyważony i uczciwy, co przejawia się w braku nachalności i zideologizowania. Nie jest to bowiem (dzięki Bogu!) film z tezą, próbujący widza nawracać czy to na wiarę, czy na ateizm.

Jest to obraz niezwykle trzeźwy, niemal chłodny, a jednocześnie bardzo subtelny (wielkie brawa dla aktorów!). W swojej formie sprawia często wrażenie dokumentu, choć w niektórych scenach nie brak mu pewnego rodzaju teatralności. Oddziałuje na widza nie jakimiś fajerwerkami emocjonalnymi, ale niezwykłą siłą spokoju. Nie jest przy tym anie przez chwilę nudny - co nieraz zdarza się tego typu wyciszonym realizacjom. Lourdes to film skromny, prosty i niepozorny, ale ocierający się o genialność.