Obejrzałem ten film tylko ze względu na nominację do Oskara. Lubię mieć pełen przegląd sytuacji więc musiałem zobaczyć jak poradziła sobie Ruth Negga. Przed seansem miałem obawy, że będzie to kolejny film o dyskryminacji czarnych zbudowany na fundamencie emocjonalnego szantażu. Jakież było zaskoczenie podczas seansu. Powiedzieć o tym filmie, że jest subtelny to nic nie powiedzieć, on jest subtelny do kwadratu. Reżyser buduje niesamowity klimat opowiadając życie zwyczajnych ludzi. Ich codzienność pokazana jest w sposób niezwykle naturalny, nienachalny i antyfilmowy. Wszyscy Ci, którzy szukają w kine naturalność muszą zobaczyć Loving. Ruth Negga i Joel Edgerton grają niezwykle oszczędnie. U nich jeden gest, jeden ruch, spojrzenie, wyraz twarzy mówi wszystko. Postacie cholernie trudne do zagrania, wycofane, mało ekspresyjne, ale zagrane fenomenalnie (powinny być dwa Oskary za najlepsze role pierwszoplanowe).

Na koniec odpowiedź na pytanie dlaczego Loving nie ma taką średnią na Filmwebie jaką ma? (5.8 na Imdb 7.1). Ponieważ jest to film wymagający uwagi przy jego oglądaniu. Nie jest to obraz, w którym reżyser stosuje w stosunku do widza emocjonalny szantaż. Nie jest to przede wszystkim film prosty. Jeśli oczekiwaliście zobaczyć typowy holllywoodzki film o dyskryminacji Murzynów to trafiliście pod zły adres. To nie jest film, w stylu Missisipi w ogniu czy W Upalną noc (lub tegorocznych Ukrytych działań), których fabuła można by streścić zdaniem: Na południu czarnych biją. Tamte filmy były są prostackie w swojej treści. Czarni są w nich inteligentni, dobrzy. Pod każdym względem górują na karykaturalnymi białasami (którzy ogniskują wszelkie podłe cechy charakteru). Loving to film o zwyczajnych ludziach, którzy żyją w zwyczajnym świecie. Zachowują się jak zwyczajni ludzie. Dzieło Nicholsa to obraz złożony i zniuansowany. Niełatwy w odbiorze i daleki od pretensjonalnych filmowych czytanek o dyskryminacji w Ameryce.