Zwykły przeciętniak. Nie ma startu do najlepszych horrorów Hoopera. Film jest taki trochę nijaki, bezbarwny... brak w nim innowacyjnych pomysłów, jest bardzo przewidywalny i schematyczny. Nie wyróżnia się także klimatem, który daje się odczuć tylko od czasu do czasu. Atmosfera grozy jest wyczuwalna dopiero po wejściu bohaterów do tytułowego lunaparku, ale i tutaj jej ilość jest raczej znikoma. Właściwie to bardzo długo czekamy, aż zacznie się coś dziać. Wesołe miasteczko przedstawia się dość ciekawie, ale sam lunapark od wewnątrz nie robi wrażenia. Scenom morderstw często brak polotu (jedna jedyna mi się spodobała). Charakterystyczny dla horrorów Hoopera motyw "chorej rodzinki" przewija się także i w tym filmie. Motyw ten tym razem wydawał mi się trochę wpleciony na siłę i trochę naiwny. Postać mordercy, choć przesadzona, jest dosyć oryginalna pod względem wyglądu i potrafi momentami skutecznie sobą przestraszyć. Zakończenie było z kolei bardzo męczące, strasznie się dłużyło i trudno było dotrwać do końca. Raziło głupotą i wtórnością. Jeśli chodzi o slashery to w tamtych latach powstało naprawdę dużo lepszych pozycji. Lunapark można sobie włączyć z braku laku. Moja ocena: 5/10.