Tak, to zdecydowanie jest film o przyjaźni. O takiej przyjaźni, która jest mało spotykana. I nie mam na myśli tutaj dobrych relacji między rówieśnikami, ale o przyjaźni która może również zrodzić się między małym a dużym. Vincent - typowy strary zrzęda i Oliver - młody sympatyczny chłopak. Kto by pomyślał, że takie zestawienie dwóch ludzi może się kiedyś zaprzyjaźnić? Kto z nas słyszał o czymś takim? A może ktoś tego doświadczył? Ja mówiąc szczerze tego doświadczyłam, może nie dosłownej przyjaźni, ale większej sympatii do drugiego starszego człowieka, tak jak on do mnie. Dlatego wierzę, że coś takiego istnieje, jak przyjaźń między młodszym a starszym człowiekiem. Wystarczy się otworzyć, chcieć doświadczyć cudu. Być dla siebie, gdy tego potrzebujemy. A przyjaźń rozwija się po mału, po cichu. Vincent na pierwszy rzut oka nie jest przykładnym człowiekiem, można powiedzieć że próbował zgorszyć młodego. Jednak tak się nie stało. Oliver z ich przygód wyniósł coś bardziej cenniejszego niż granie w hazard czy przebywanie w klubach. Nauczył się żyć i korzystać z tego życia. Stał się bardziej odważny i zaczął zachowywać się tak, by go usłyszano. Dostał przepiękną lekcję życia od starca, którą na szczęście wykorzystał. Pełno jest wokół nas ludzi, dzięki którym staniemy się lepsi. Ale czy potrafimy z tego skorzystać, czy potrafimy dostrzec piękno w drugim człowieku i przełożyć to na naszą osobę? Myślę, że gdyby każdy tak postępował, świat od razu stałby się lepszy. Zatem otwórzmy się i nie zmarnujmy tej lekcji, bo życie jest za kruche, a warto pięknie je przeżyć wśród wspaniałych ludzi...