Już przy Elżbiecie (Złoty Wiek) miałam zastrzeżenia, że zbyt wielką wagę w obecnych produkcjach kostiumowych twórcy przykładają do wymuskanych zdjęć, genialnego oświetlenia i bajecznych fatałaszków zamiast do fabuły. Nie mówiąc już o takim tworze jak fatalne "Kochanice Króla" (z tym, że tam poległo również aktorstwo). Po Wiktorii spodziewałam się czegoś przynajmniej tak znośnego jak Elżbieta Złoty Wiek... Niestety twórcy postawili postawić na przydługie sceny tańców, czy odpływanie w marzenia głównej bohaterki. Tradycyjnie już jest to piękna kobieta, bo przecież kto by chciał oglądać na ekranie jakąś przeciętną, pucatą pannicę, przecież gdzie tam romantyczna historia i zwykły pulpecik, no w głowie się nie mieści!;]

Aspekty polityczne bardzo spłycone i ukazane niezwykle biednie, choć przymykam na to oko, bo nie o to się rozchodziło w filmie.

Muzyka... Nie, jakoś nie. Ostatnio wszędzie gdzie się da wpycha się fortepianowe solo (jeżeli w przypadku instrumentów nazwa "solo" jest niepoprawna to z góry przepraszam, w każdym razie, wiadomo o co chodzi). Nie żebym miała coś do fortepianu i soundtracków z nim w roli głównej,proszę bardzo, ja chętnie. Ale nie w przypadku, jak ten, kiedy jest to takie bezpieczne plumkanie. Nic nowego, nic właściwego dla TEGO filmu, nic co by się z nim kojarzyło po seansie i przywoływało wspomnienia. Ot, niecharakterystyczne przyjemnie neutralne dla ucha pitu-pitu, raczej kojące niż budujące nastrój/napięcie.

Nigdy nie odradzam oglądania jakiegoś filmu, bo myślę, że nawet te "podobno kiepskie" warto ocenić samemu, jednak drugi raz bym sie nie skusiła;]