Opis na filmwebie trochę spłyca tę historię, która jest znaczenie bardziej złożona i niebagatelną rolę odgrywa w niej nie tylko wspomniana tam Mademoiselle (Jeanne Moraeu) i Manou (Ettore Manni), ale również jego syn Bruno (Keith Skinner) oraz wiejska społeczność. We wszystkim panuje tu jakaś dziwna dzika prostota (wszystkimi rządzą proste i pierwotne emocje, sceneria jest prosta i surowa), wykreowany na ekranie świat jest prymitywny i okrutny, ale dzięki temu i wspaniałym zdjęciom ma on w sobie ogromną żywotność. Zupełny brak muzyki uwypukla ważność obrazu i naturalnych odgłosów.
Richardson jak zwykle niezawodny, a w "Mademoiselle" był wręcz o krok od arcydzieła. Gdyby Manou zagrał jakiś lepszy aktor niż Manni i gdyby dano mu więcej pograć to fascynacja nim stałaby się bardziej wyrazista i zrozumiała, bo trzeba przyznać, że trochę za mało o nim wiadomo i za mało uwydatniono tę jego zabójczą seksualność. Do tego w końcowych scenach przydałoby się więcej zmysłowości (znów zawiódł Manni, ale nie oznacza to, że jego rola była zła, tylko zabrakło w niej pewnych elementów, aby stała się kompletna).