Tytułowa bohaterka to osoba, która nie mówi, tylko komunikuje się ze światem za pomocą muzyki i gestów. Właśnie jedzie do klubu, gdzie tego wieczora zagra za darmo, by się pokazać. Marzy o zagranicznej karierze didżejki. Po udanym występie Julia jest zadowolona z pracy głównej bohaterki i daje jej pieniądze na powrót. Przysypiając w komunikacji miejskiej wraca do domu, gdzie czeka na nią pięcioletnia córka Marysia oraz jej babcia Justyna, która przypomina o terminie spłaty czynszu. Zaczyna się tyrada narzekań pod tytułem ''masz zamiar się z tego utrzymać czy chcesz znaleźć coś normalnego?''. Tą nieprzyjemną atmosferę przerywa przyjście dziecka, które cieszy się na widok Magdaleny.

Jest sobota, więc jej rodzicielka musi iść do pracy. Wnuczkę chce zostawić z sąsiadką, a na sprzeciwy swojej córki sucho odpowiada, że ma szukać pracy. Niestety dziewczyna nie wykazuje żadnego większego buntu i zostaje w domu zgodnie z rozkazem. Zamiast marnować czas tworzy nowe kawałki do klubu. W tygodniu cała rodzina wybiera się do MOPSu z nadzieją na zdobycie zapomogi. Okazuje się, że Justyna i Magda nie chcą uznać braku mowy za niepełnosprawność co mocno komplikuje sprawę. Główna bohaterka nie urodziła się taka. Urzędniczka jedyne co proponuje to wystąpienie o zasiłek właśnie dla niepełnosprawnych.

Od pierwszych scen tytułowa postać daje się poznać jako osoba kompletnie bezradna i całkowicie podległa bardzo toksycznej matce, która ma prawa do jej córki. Niemalże w każdym zdaniu Justyny czuć jad oraz pogardę względem Magdaleny. Jest to ten typ rodzica, który nazywam wiecznie niezadowolonym, bo nieważne co się zrobi taka persona będzie nienasycona. Przykłady takowych osób występują w filmach: ''Sweat'' (2020), ''Pochowajcie mnie pod podłogą'' (2009), ''Letnie popołudnie'' (2019) czy ''Pani Lowry i syn'' (2019). Każda okazja do zgnojenia głównej bohaterki jest przez to babsko skrupulatnie wykorzystywana. Wszystkiego wymaga, ale pomóc to już nie łaska. Jedyne na co ją stać to opieka nad wnuczką.

Niestety dziewczyna nie ma w sobie za grosz asertywności czy oznak buntu. Na uderzenie w twarz tylko potrafi się rozpłakać, a jej sposobem na radzenie sobie ze złymi doświadczeniami jest alkohol. Jej przeszłość została pokazana fragmentarycznie, chaotycznie i w milczeniu co tylko dodatkowo utrudnia odbiór tej produkcji. Podczas oglądania czuje się duży dyskomfort przez kolejne ciosy spadające na Magdalenę, która tylko pogarsza swoją sytuację nierozważnymi czynami. Mając niewiele pieniędzy marnuje je na głupi alkohol. Co do Marysi, która jest przedmiotem sporu, to dziecko zachowuje się tylko i wyłącznie jak kula u nogi. Obraz miał zadatki na dobry dramat psychologiczny, ale został zrobiony po łebkach i wyszło rozczarowanie. Jedyne co trzyma wszystko to muzyka, gra aktorska Magdaleny Żak oraz muzyka. Nie zgłębiono postaci, które z pewnością zasługiwały na niepowierzchowny rys psychologiczny. Scenariuszowi zdecydowanie brak spójności. Miło było zobaczyć znajome łódzkie ulice oraz widoki. Moja ocena to 5/10.