Ja dla mnie to pokazuje kompletne wypalenie zawodowe i brak jakiegokolwiek życia rodzinnego. Bohater grany przez Simlata w najlepszym razie jest nieobecnym: ojcem, mężem.
Zawsze gdzieś daleko myślami. Jest efektem ubocznym (odpadem) systemu "pożerającego własne dzieci", a propagującego "wyścig szczurów" - wyścig donikąd :P
Ocena również dobra - 7/10

Bardzo dobry film, taki Woody Allen, tylko introwertycznie.
Middle class anxiety ukazane bez zbędnych dopowiedzeń. Jak napisał piekarz82, ostatnia scena idealnie pointuje zatracanie się w kołomyi pt. dom/praca/dom/praca...

A ja go odebrałem jako alegorię starości lub choroby i umierania. Świat staje się zbiorem jakichś dekoracji i pustych gestów, tudzież gonitwy za czymś i wypełniania ról. Zrozumienie, nawet z bliskimi -- trudne i powoli zamieniające się w oddalenie i osamotnienie. Wydaje mi się, że kluczem do tej opowieści jest scena z głównym bohaterem oraz parą kupującą łóżko: w głównym bohaterze, pod wpływem wstrząsu, jakim jest dla niego przypuszczenie, że klient zmarł podczas testowania łóżka, coś pęka -- jakby "zaraża się" on poczuciem śmiertelności.

Ale przecież takich filmów były już dziesiątki. A ten w dodatku przynudzał. Nie myślałem że kiedykolwiek będę się nudził na półgodzinnym filmie. Ładne obrazki, niezły Simlat, ale ogólnie strata czasu jak dla mnie.

mam takie same refleksje po obejrzeniu "Magmy". Mógłby trwać jeszcze 30 minut, mógłby skończyć się wcześniej.... niczego by to nie zmieniło. Cóż - stracone 30 minut.

Ja tego nie czytam w ten sposób. Wydaje mi się, że tutaj nie następuje się mieszanie życia rodzinnego i zawodowego, bo to tak naprawdę fasada. Bohater odczuwa paraliżujący lęk, dyskomfort, którego nie może do niczego przypisać ani uzasadnić. Nie jest w stanie stwierdzić co jest nie ta, nie mówi o tym żonie, nie dzieli się z kolegami. Cały czas pozostaje poza, odpycha od siebie kolegów, chociaż wydają się dla niego serdeczni, odpycha od siebie żonę, która chce go dotknąć. Scena na łóżku jest najbardziej poruszająca, gdy cały lęk, weltschmerz przygniata bohatera i wręcz go paraliżuje ze strachu, a żona nie potrafi nic z tym zrobić. Mąż wyciąga do niej ręke, ale ta oprócz spojrzenia nie jest w stanie go wesprzeć. Bohater jest sam, a całe jego życie jest puste i sztuczne, jak wystawa w sklepie.