Zacznijmy od tego że Moore zasługuje rolą w tym filmie na wszystkie możliwe nagrody filmówki
- jest świetna, jest jak z życia, ogląda się ją z pokręconym współczuciem (scena w aptece,
rozmowa z adwokatem - oj oj - Bachleda - Curuśka to to nie jest). Cruise rownież na 5 ale nie
przyćmiewa (to akurat zaleta). Hoffman to Hoffman i wara.
O czym jest ten film? Bo o śmierci, o życiu, odpowiedzialności rodzica, odpowiedzialności
dziecka, o dupie, o slupie. A przede wszystkim o punkcie kulminacyjnym, który w każdym życiu
(oby) następuje. Punkcie od którego konformistyczny i sterowany gówniarz staje się
wolnomyślicielem (i kiepsko na tym wychodzi), upasiona keszem żona - cierpiętnicą, mister
big dick - stłamszonym sobą mchem, ugnieciony posługą pielęgniarz - posłańcem ostatniej
woli , najważniejszym w życiu słuchaczem, wykonawcą najtrudniejszej woli a zaniedbana
narkomanka - obiektem westchnień od pierwszego luka. I ten pikanty realizm jest przerywany -
ni z klocka, ni z dna butelki - dośc egozytycznym deszczem.
W skrócie - można, a nawet trzeba.