Film gra na emocjach... i choć nie lubie, jak ktoś mna manipuluje, tu poddalam się..i kurcze kupilam wszystko, nawet ten deszcz żab, z którego szydzicie, a to save me na koniec, ryczałam jak wół...bo moze o to chodzilo, żeby tak docisnąć pedał, by coś w mnie pękło, katharssis po prostu...a myślicie, że w starozytnej Grecji, to jak to robili? Tez mnozyli katastrofy, zdrady , kłębili emocje, żeby potem gruchnąć z całej sily...jasne, że można ascetycznie surowo i z dystansem, ale każdy tworca ma inną wrażiwość, jak każdy odbiorca, te dyskusje czy to banalłi kicz,czy arcydzieło, to jak rozważania nad wyższościa żyrafy nad słoniem. ..Sa tacy, co mają taką wrażliwośc, nie znaczy, ze gorszą, i nie kupują takiej konwencji i takiego nagromadzenia emocji i już. Dla mnie Anderson jest mistrzem. I choc Altman faktycznie w tej mozaikowej konstrukcji byl pierwszy, to myslę, że scenariusze Altmana, są własnie bardziej szorstkie, zauwazyłam że wola go faceci, a Anderson to taki Altman dla Kobiet, a jesli o konotacje idzie, to tak filozoficznie Blizej Magnolii do Babel...najwieksza sztuka jest rozmowa...czlowieka zczlowiekiem..im blizsza relacja..paradoksalniwe, tym trudniejsze porozumienie...no nie jest to odkrywcze, taka sobie humanistyczna idea, aklle do lich, czy wszyscy musza coś odkrywac od razu, czasami sa rzeczy, ktore ludziom ciągle trzeba przypominać, bo tacy glusi jestesmy, ze czasem tzreba tez krzyknać. A Cruse??? Nie wierzylam, że to ten chłoptas, z ktorego zawsze polewałam. Wprowadzenie na poczatku..znakomite..tu bylo miejsce na te ironię..Anderson pokazał, że troche się z nami gra...klamra z żab, spina całosc , facet naprawde to przemyslał...na tym swiecie wszystko może się zdarzyć, zajrzyjcie do swoich sąsiadów, do szkoł swoich dzieci, do komóry szefa...wszedzie kurna rosną takie magnolie...