o filmach spikea mozna pisac prace magisterskie, glownie o tym, ze od zawsze umieszczal w swoich filmach zagadnienia rasistowskie, bialy vs. czarny, to ze kolor skory wyznaczal i wyznacza w dalszym ciagu granice, nie wstydzil sie pokazac jak to czarny socjopata smiga sobie miedzy cornerami getta, przy tym dodajac ciekawe ujecia harlemu, jak tutaj, normalnie czujesz ten crack jak snipes szuka gatora. przecpane laski, dillerzy, gangsterka, ziomki przed domami siedzacy na schodach, jedno ujecie kilkuminutowe a pokazuje calodobowke harlemu.

do tego drugi plan niszczy wszystkie glowne role; masz tu anthonego quinna, osie davisa i l. jacksona, ktorzy robia tak, ze zapominasz kto to w ogole jest annabella sciorra. szczegolnie kazanie wielebnego purify (davis), ktory mistrzowskim monologiem ze spokojem przy stole i muzyczka w tle pokazuje caly horyzont uprzedzen rasowych. jackson jako crackhead, bez pieniedzy, pracy, domu, ciagle zabierajacy matce ostatni hajs. czy dialog pauliego i starego carbone (quinn) o malzenstwie, te kilka linijek dialogu quinna, no mistrz. ogolnie temat nawoluje jak to przyczyne wywoluje skutek, skojarzone konsekwencje, bo jak ogladasz po pewnym czasie zaciera sie jakis glupawy i szybki romans miedzy czarnym ziomkiem a mokra wloszka, ktorzy znaja sie od kilku dni, a spike sekwencjami zaciera to tak, ze nawet nie wiadomo kiedy wszystko przeksztalcilo sie w dramat rasy.