Zacznę od filmu, który był bezpośrednią przyczyną powstania tego tekstu. Główny bohater wraca do rodzinnego miasta, ponieważ dowiedział się o śmierci swojego brata. Tymczasowo wprowadza się do bratanka, którym musi się zaopiekować. Manchester by the sea to bardzo kameralny, wyciszony dramat, który nie zmiażdżył mnie od razu po wyjściu z kina, a zrobił to dopiero parę dni później. To przykład filmu, który bardzo długo dojrzewa w widzu. Musiał minąć jakiś czas, żebym oswoiła się z tą historią i wszystkie emocje do mnie dotarły. Reżyser przeplata akcję właściwą filmu z retrospekcjami ukazującymi życie bohaterów kilka lat wcześniej. Podobało mi się to jak stopniowo twórcy odkrywają kolejne elementy układanki coraz bardziej zarysowując obraz głównego bohatera. Nie dowiadujemy się jednak niczego od samej postaci. Wszystkie emocje, uczucia, które mogą mu towarzyszyć trzyma w sobie, nie uzewnętrznia się. Wciąż ta zimna, kamienna twarz, która tak konsekwentnie próbuje wyprzeć wszystkie emocje to największy atut Manchesteru. Do tego mamy dołujący klimat mroźnej, śnieżnej zimy połączonej z przygaszonymi, ponurymi barwami, co idealnie współgra z historią. Kto ma jeszcze szansę poznania tej historii to nie ma się nad czym zastanawiać, bo przegapić TAKI film to wielka strata.

https://zprzymruzeniemokaa.blogspot.com/2017/03/weekend-z-caseyem-affleckiem.htm l